Η λύρα του Απόλλωνα

Ω νησί, που τόσους αιώνες πλανιέσαι πάνω στα κύματα, φώναξε δυνατά η Λητώ, δώσε μου καταφύγιο κι άφησέ με να γεννήσω στα χώματά σου. Γύρισα όλο τον κόσμο κυνηγημένη από τον Πύθωνα, το απαίσιο τέρας που 'στειλε η Ήρα ξοπίσω μου για να μ' εκδικηθεί. Πήγα στην Αττική, πήγα στη Θράκη, πήγα στη Λέσβο, πήγα στη Χίο, και πού δεν πήγα. Πουθενά δε μ' άφησαν να σταθώ. Όλοι φοβούνται τον τρομερό Πύθωνα και την οργή της Ήρας. Δέξου με τώρα εσύ, νησί, εσύ που ξέρεις τι θα πει πλάνεμα χωρίς τελειωμό και σου υπόσχομαι πως ο γιος που θα γεννήσω, ο Απόλλωνας, θα χτίσει στο νησί σου μεγαλόπρεπο ναό, που θα λαμπρύνει τη φήμη σου. Αυτά είπε η Λητώ κι αμέσως ένα δυνατό τράνταγμα συγκλόνισε όλη τη Δήλο. Δυο τεράστιοι βράχοι στυλώθηκαν από το βυθό, κι επάνω τους στηρίχθηκε το νησί σταματώντας απότομα. Και στη θέση αυτή βρίσκεται και σήμερα. Έτσι η Δήλος δέχτηκε τη Λητώ. Αμέσως ήρθαν πολλές θεές να τη βοηθήσουν στη γέννα της. Για εννιά μέρες κι εννιά νύχτες δυνατοί πόνοι βασάνιζαν τη θεά, μα όταν τη δέκατη νύχτα γέννησε τα δυο παιδιά της, το σκοτάδι της νύχτας έγινε αμέσως φωτεινή μέρα κι ο ήλιος φάνηκε ολόλαμπρος στον ουρανό ρίχνοντας στο νησί ολόχρυσες αχτίδες. Κι αλήθεια, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού είχε γεννηθεί ο θεός του φωτός, ο χρυσόμαλλος Απόλλωνας. Μαζί του γεννήθηκε και η Άρτεμη, η θεά της φεγγαρόλουστης νύχτας.