Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές

Στο σχολείο του Άλκη ήρθε ένας καινούργιος μαθητής που δεν κατάγεται από την Ελλάδα. Λέγεται Ναβίντ και έφτασε εδώ με τη μητέρα του, έπειτα από ένα μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι. Τι ήρθε όμως να κάνει στην Ελλάδα και που βρίσκεται ο μπαμπάς του; Σίγουρα δεν ήρθε για διακοπές, γιατί, αν ήταν έτσι, δε θα γραφόταν στο σχολείο, θα πήγαινε στα νησιά. Άλλωστε, δεν έχουν σχολεία στη χώρα του; Και, καλά, το σχολείο δεν είναι και τόσο ωραίο πράγμα. Δεν έχουν όμως όλα τα άλλα ωραία που έχουμε κι εδώ, όπως τηλεόραση, μπάλα, μπαμπάδες, ίντερνετ, παγωτά; Και, αν τα έχουν, γιατί έφυγε ο Ναβίντ; Μέσα από τις σχολικές του εκθέσεις ο Άλκης θα προσπαθήσει να βρει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και θα ανακαλύψει ότι η χώρα του φίλου του, του Ναβίντ, έχει όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά διαφορετικά από την Ελλάδα. Είναι μια χώρα μαγική, ωστόσο βασανίζεται από ένα μεγάλο πρόβλημα... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Ένα βιβλίο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ένα βιβλίο για όλους τους Ναβίντ που ζουν δίπλα μας. Δέκα χρόνια από την πρώτη του έκδοση, το βιβλίο κυκλοφορεί ξανά σε νέα, εμπλουτισμένη έκδοση, που περιλαμβάνει και το εκπαιδευτικό υλικό της Μαρίζας Ντεκάστρο. Το βιβλίο ήταν υποψήφιο για το βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για Μεγάλα Παιδιά του περιοδικού "Διαβάζω". Μια πολύ ευαίσθητη ιστορία διαβάζουμε μέσα από τις εκθέσεις του Άλκη, ο οποίος είναι μαθητής της Ε' Δημοτικού. Ο Άλκης είναι σκεπτόμενο και αγαθό παιδί, ανησυχεί για τους γύρω του, όχι όμως και για το μάθημα των Μαθηματικών. Τα Μαθηματικά τα αγνοεί. Λατρεύει τις εκθέσεις, όπου αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του να μιλήσει, να εκφραστεί για ό,τι συμβαίνει γύρω του και μέσα του. Η δασκάλα της τάξης κάθε φορά βάζει κι από ένα διαφορετικό θέμα για έκθεση και σε αυτές ο Άλκης με χιούμορ, παρατηρητικότητα και ειλικρίνεια περιγράφει την οικογένεια, τα προβλήματά του, περιστατικά της ζωής του αλλά και τους φίλους του. Ανάμεσα στους φίλους του είναι και ο Ναβίντ. Καινουριοφερμένος. Προσφυγάκι. Στη μακρινή του χώρα, όπου έχει εγκατασταθεί καθεστώς δικτατορίας, τρόμου καλύτερα, ο πατέρας του, δημοσιογράφος, είναι πολιτικός κρατούμενος, και γιατρός η μητέρα του, η οποία απολύθηκε από το νοσοκομείο όπου εργαζόταν. Και επειδή κινδύνευε να συλληφθεί κι εκείνη, πούλησε το σπίτι της και με τα χρήματα πλήρωσε εκείνους που θα τη φυγάδευαν, με το παιδί της βεβαίως. Ταξίδι άγριο, αποστάσεις τεράστιες και ατελείωτος ποδαρόδρομος. Στην Αθήνα βρήκε δουλειά σαν καθαρίστρια. Αυτή είναι η κατάσταση στην οικογένεια του Ναβίντ. Τα γράφει λεπτομερώς ο Άλκης, συμμετέχοντας στη νοσταλγία, στη θλίψη, στους καημούς του φίλου και συμμαθητή του για τη χαμένη πατρίδα, για τον έγκλειστο πατέρα. Αλλά ο Άλκης γράφει και για άλλα πολλά: για τις αντιδράσεις των συμμαθητών απέναντι στον Ναβίντ, για τη ζωή που μέρα με τη μέρα σοβαρεύει και ζητάει και από τους μικρούς να σταθούν στο ύψος τους, από την πλευρά του σεβασμού προς όλους και της αλληλεγγύης. Η τάξη του Άλκη το κατόρθωσε, ο Ναβίντ είναι πολύ αγαπητός, άλλωστε απέδειξε πως την άξιζε αυτή την αγάπη. Ο συγγραφέας Πάνος Χριστοδούλου είναι δικηγόρος στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (μη κυβερνητική οργάνωση). Και, ας ληφθεί υπόψη, στην Οργάνωση αυτή έχει παραχωρήσει τα δικαιώματά του από την πώληση του βιβλίου.